Τραυματίες - Παναγιώτης Δημόπουλος

Σωστό και λάθος υπάρχει· εσείς παριστάνετε ότι δεν υπάρχει.

Η μητέρα μου διάβασε έναν από τους «Τραυματίες» και μου είπε πως όλα αυτά είναι πολύ «βαρκάρικα» και πως μπορώ και πρέπει να γράψω καλύτερα. Αντικειμενικά, η μητέρα μου είναι της παλιάς, χαμένης, φωτεινής ευγένειας και των καλών γραμμάτων· μα ξεχνά πως ζω σε μια βάρκα γεμάτη τραυματίες εδώ και πολλά χρόνια. Ή ίσως δεν θέλει να το θυμάμαι. Η μητέρα μου, σωστό Αιγαίο προ-ΕΟΤ, έχει περιθάλψει όλους τους τραυματίες που βρέθηκαν μπροστά της. Εγώ σχεδόν κανέναν. Της αφιέρωσα το βιβλίο που δεν θα της άρεσε σαν απολογία που δεν μπορώ να γράψω καλύτερα, σαν συγγνώμη που δεν μπορώ να την ακολουθήσω στα ιερά της νοσήλια. Της έχω κάνει όλα τα χατήρια, αυτήν την φορά όχι.

Οι τραυματίες ξεστομίζουν –είναι λογικό– λέξεις βαρκάρικες, φτηνές, ξόρκια χυδαία. Κόβονται από το χαρτί και βλαστημάνε. Χτυπάνε το πόδι στο τραπέζι και καταριούνται τους μώλωπές τους. Ταράζονται και παραληρούν της ντροπής. Όμως είναι τόσο αθώοι που μοιάζουν πάντα ένοχοι. Είναι κατά βάση, κατά βάθος (απύθμενο), κατά μήκος και πλάτος άγια πρόσωπα που κανείς ποτέ δεν σέβεται. Τυχαίνει. Δεν είναι αρκετά χτυπημένοι για να είναι θύματα, αλλά οι βλάβες τους δεν τους επιτρέπουν να σταθούν όρθιοι στους κανόνες. Δεν έχουν δρόμο μπρος τους, όμως δεν είναι αρκετά αδέσποτοι για την Σαμάρεια. Δεν είναι τόσο ζωντανοί όσο ένα τραγούδι, ούτε αρκετά νεκροί για θρήνο. Οι τραυματίες είναι το όριo ανάμεσα στον οίκτο και την αηδία, καταμεσής της ανοχής και της δυσφορίας. Δεν αποκλείεται να είναι και πρώτο κόμμα πια και εννοείται πως είναι σκληροί με τους άλλους τραυματίες. Κανείς δεν είπε ότι οι τραυματίες έχουν όρεξη την κοινωνία. Απλώς περιφέρονται. Μερικές φορές γίνονται τόσο ανυπόφοροι που είναι για ξεφόρτωμα.  

Δεν τους γνωρίζω ή κι αν τους γνώρισα, μετά από γρήγορους εμπαιγμούς συναίσθησης τους ξανάφησα στον πόνο τους. Όμως τους κοιτάζω, τους βλέπω, τους μαθαίνω και τους ξέρω από συρμούς και διαδρόμους της χαμένης γοητείας, από τις αποστροφές των αρτιμελών, από το ότι δεν είναι αρκετά φουκαριάρηδες για να αξίζουν συμπόνιες και χάδια, αλλά και ούτε αρκούντως λαμπεροί για να κερδίζουν συμπάθειες και χαμόγελα, από τις καταδίκες στο πηλίκο τους, την αμήχανη ικεσία τους, από την σπασμένη βιτρίνα τους, την αδυναμία τους στα ποιήματα. Οι τραυματίες τρώνε κατσάδα, φταίνε, αργούν, ενοχλούν. Έχουν κουσούρια. Δεν ξέρουν λόγια εκτός από βαρκάρικα της ήττας. Ναυάγησαν· σχεδόν. Τους έγραψα μια βάρκα, πάλι σχεδόν. Η μητέρα μου έχει δίκιο: μπορώ να γράψω καλύτερα, ίσως για ένα νησί από ελπίδες, ίσως για εκείνη και το φως της. Αλλά αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη ύβρις κι ο επίδεσμός μας είναι ανεκδιήγητος. Το βιβλίο αυτό δεν θεραπεύει κανέναν· είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας καθετήρας για στοιχειωμένους. Όπως κάθε τραυματίας θα ήταν καλύτερο να μην υπάρχει, αλλά πλέον υπάρχει. Σαν το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, που παριστάνετε ότι δεν υπάρχουν. 

αυτιά

Ο Παναγιώτης Δημόπουλος γεννήθηκε το 1977 και δεν έχει τραυματιστεί ποτέ σοβαρά. Το 1987 ένα σαντούρι έπεσε στο δεξί του πόδι και το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού του ποδιού πρέπει να έσπασε, αλλά επειδή οι γονείς του έλειπαν το τραύμα επουλώθηκε χωρίς θεραπεία αφού τα κλάματά του αντιμετωπίστηκαν από την θεία του με την προφητική ρήση «θα περάσει, είσαι γερό παιδί εσύ, σαν τον Φώτη τον Γιαγκούλα». Το 1988 απέκτησε μερικά έντονα νευρικά τικ, τα οποία επανεμφανίζονται ακόμη όταν είναι κουρασμένος με κωμικά αποτελέσματα. Το ίδιο έτος απέκτησε την συνήθεια να μαδάει τις τρίχες στο δεξιό μέρος του κεφαλιού του και για αυτό ακόμη εκεί υπάρχει ένα σχετικό κενό τριχοφυΐας. Το 1989 ο πατέρας του τον ράπισε δις στο πρόσωπο επειδή αφηγήθηκε με έπαρση πώς βασάνισε έναν συμμαθητή του βοηθώντας στην τοποθέτησή του σε σκουπιδοτενεκέ. Το 1990-1 η βαριά σχολική τσάντα των 10 κιλών που κουβαλούσε καθημερινά στο Πειραματικό Γυμνάσιο Κοζάνης του δημιούργησε ένα χρόνιο πρόβλημα στην δεξιά ωμοπλάτη. Το 1993 μια εχθρική μπάλα του μπάσκετ τον χτύπησε δυνατά στο πρόσωπο με αποτέλεσμα το αριστερό του αυτί να κουδουνίζει έκτοτε περιστασιακά, ειδικά όταν ξαπλώνει στο αριστερό πλευρό. Το 1995 έπεσε, αφού είχε κρεμαστεί στο ταμπλό μιας μπασκέτας για να εντυπωσιάσει την Αργυρώ, και χτύπησε το αριστερό γόνατό του άσχημα, κάτι που έκανε την Αργυρώ να γελάσει δυνατά. Το 1996 ήπιε ένα μπουκάλι αμοξίλ και δυο μπύρες για να δει αν μπορεί να έχει παραισθήσεις και έχασε μερικώς την όρασή του για μια-δυο ώρες. Το 1999 έχασε το πρώτο του δόντι από μια μαθητευόμενη, αλλά αδίστακτη οδοντίατρο του Εδιμβούργου. Το 2002 δέχθηκε απρόκλητη επίθεση από 4 μεθυσμένους εργάτες στην πόλη του Μάντσεστερ που τον κλώτσησαν και γρονθοκόπησαν ήπια για περίπου 5΄΄ οπότε και κουράστηκαν, χωρίς να προκληθεί σοβαρή ζημιά. Το 2005 η Έμμα, μία κουκλοθεατρίνα, τον απείλησε με μαχαίρι λαχανικών και τον προπηλάκισε επειδή την χώρισε. Το ίδιο έτος, στο χωριό Engadin στις Άλπεις, λιποθύμησε κι έπεσε με τα μούτρα πάνω στα πλήκτρα ενός πιάνου. Το 2006 το τέταρτο δάχτυλο του αριστερού του χεριού βγήκε εντελώς από την θέση του για μερικές ώρες σε κάποιο άχρηστο ρημπάουντ. Το 2007, στην πόλη του Γιορκ, δέχθηκε αγκωνιά στο πρόσωπο από Αμερικάνο αθλητή του Μητροπολιτικού Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ – αιμόφυρτος και έξαλλος από την αδικία που υπέστη χωρίς να πάρει φάουλ κατέβασε με μια γροθιά την τζαμαρία της εξόδου του γυμναστηρίου και προσήχθη στο τοπικό Νοσοκομείο για ράματα στο πέμπτο δάχτυλο του δεξιού του χεριού, παρουσία αστυνομικού που του έκανε δριμείες συστάσεις. Το ίδιο έτος νυμφεύθηκε χωρίς κατάγματα· επίσης ένας Ιρανός παλαιστής τον πέταξε στο πάτωμα αστειευόμενος με αποτέλεσμα έναν πελώριο μώλωπα στα πλευρά. Το 2009 προσελήφθη στην Δευτεροβάθμια εκπαίδευση οικειοθελώς και χωρίς αιμορραγία. Έκτοτε κάνει καθιστική και ειρηνική ζωή και σήμερα είναι διαβητικός, ανεβάζει λίγη πίεση όταν δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει, οδηγεί Πεζώ 206, καπνίζει διαρκώς και φέρει μια σατανική δισκοκήλη. Έχει χάσει συνολικά 3 δόντια. Δεν μπορεί να πηδήξει πάνω από 10 εκατοστά του μέτρου και να τρέξει για πάνω από 40΄΄. Τα πρωϊνά δυσκολεύεται να σηκωθεί από το κρεβάτι και τις πρώτες πρωϊνές ώρες δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Αερίζεται κανονικά μόνο μετά την κατανάλωση προϊόντων της the Coca Cola Company και οσπρίων. Ευθυμεί μόνο με την κατανάλωση κονιάκ Μεταξά και τιραμισού. Πονάει ελαφρώς και διαρκώς σε όλο το μυοσκελετικό του σύστημα και πάσχει από νευροπάθεια στα άκρα. Το μυαλό του τελεί σε διαρκή πολιτική σύγχυση και ηρεμεί μόνο όταν διαβάζει ή γράφει νότες και λέξεις. Είναι πελάτης της Τράπεζας Πειραιώς και της Eurobank και ρυθμίζεται-απορρυθμίζεται διαρκώς από την ΑΑΔΕ. Φοβάται πάντα ότι θα αρρωστήσει σοβαρά. Προσεύχεται κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, ονειρεύεται πάρα πολύ σπάνια και ξυπνάει συνήθως απορημένα έντρομος και βέβαιος πως έχει αργήσει και πως είναι εκπρόθεσμος.