Για όσους ήδη γνωρίζετε, (αν είσαι καινούριος/α, καλωσόρισες!), γράφω κυρίως σκοτεινές ιστορίες, κι αυτό όχι γιατί μου αρέσει να ρομαντικοποιώ τοξικές συμπεριφορές, τουναντίον… γράφω γιατί αρχικά αυτό το είδος περιεχομένου με προσελκύει, αλλά και για να δείξω ότι μέσα στη μαυρίλα, ενίοτε μπορεί να ξεπροβάλλει και μια αχτίδα φωτός. Ότι ακόμη και οι χαρακτήρες που μοιάζουν “χαμένοι από χέρι” μπορούν να βρουν μια μορφή λύτρωσης — όχι πάντα την ιδανική — αλλά συχνά την πιο ρεαλιστική. Όμως, καμιά φορά θεωρώ πως η μυθοπλασία δεν χρειάζεται απαραίτητα να σημαίνει κάτι βαθύτερο. Μπορεί απλώς να αφηγείται. Δεν είναι διδαχή. Είναι παρατήρηση, είναι ταξίδι σε παράλληλους κόσμους, και η ευθύνη της ερμηνείας δεν ανήκει μόνο στον δημιουργό, αλλά και στον αναγνώστη…
Και εδώ έρχεται η κριτική σκέψη
Όπως δεν παίρνουμε κατά γράμμα κάθε τραγούδι ή κάθε ταινία, έτσι δεν πρέπει να παίρνουμε καμία ιστορία ως παράδειγμα προς μίμηση ή επικύρωση. Στην αληθινή ζωή, ο καθένας γράφει την δική του ιστορία. Η μυθοπλασία απλά μας δίνει τη δυνατότητα να εξερευνήσουμε τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης εκ του ασφαλούς, ενώ καμιά φορά μας βοηθάει να δούμε και τους φόβους μας, να ανακαλύψουμε τραύματα, λάθη και τις επιθυμίες μας να ξετυλίγονται μέσα σε έναν κατά τ’άλλα φανταστικό κόσμο. Κι όμως, αυτός ο κόσμος, όσο μακριά κι αν φαίνεται, μοιάζει πολύ με τον δικό μας…
Πρόσφατα έπεσα πάνω σε ένα βίντεο που μιλούσε για το πώς θα ήταν αν οι πριγκίπισσες της Ντίσνεϊ πήγαιναν σε ψυχολόγο. Σου ακούγεται αστείο; Κι όμως, βγάζει νόημα και μάλιστα πολύ. Το συγκεκριμένο βίντεο αναρτήθηκε από επίσημη σελίδα Διεπιστημονικής & Επιστημονικής Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης Παιδιών και Ενηλίκων (ΔΙ.ΚΕ.Ψ.Υ) και με έκανε να σκεφτώ ότι ακόμα και τα παραμύθια με τα οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές μαζί τους, δεν ήταν ποτέ στ’ αλήθεια “παραμυθένια”. Υπήρχε πάντα σκοτάδι πίσω από τη λάμψη, πόνος πίσω από τα τραγούδια. Απλώς μάθαμε να βλέπουμε τις ιστορίες μισές, χωρίς να αναλογιστούμε το τι μπορεί να συνέβαινε όταν έπεφταν οι τίτλοι τέλους. Τι θέλω να πω με αυτό; Πως όταν γράφω, δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω ούτε να εξιδανικεύσω. Προσπαθώ ως ένα βαθμό να κατανοήσω τους χαρακτήρες που πλάθω, αλλά κυρίως να σας πάρω για λίγο μαζί μου σε αυτό το ταξίδι… γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό που γράφω παραμένει μυθοπλασία.
Όπως στη ζωή, έτσι και στη φαντασία, δεν είναι όλα ρόδινα. Αλλά πάντα υπάρχει κάτι που αξίζει να σωθεί.