Ενδεχομένως όλοι μας λίγο πολύ μπορεί να έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με διαφόρων ειδών μπλοκαρίσματα. Θυμάμαι κάποτε την καθηγήτρια υποκριτικής να μας λέει ότι για να γίνουμε σωστοί ηθοποιοί, δεν πρέπει να φοβόμαστε να τσαλακωθούμε — ή κάπως έτσι το είχε πει — έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που άκουσα τη συγκεκριμένη φράση και παρόλο που δεν είμαι ενεργή στον χώρο της υποκριτικής από τα είκοσι-είκοσι ενός, η λέξη «τσαλακωθούμε» έχει χαραχθεί στο μυαλό μου για κάποιον λόγο…
Τα παιδικά μου χρόνια
Από παιδί με ενδιέφεραν οι τέχνες. Δεν ξέρω γιατί. Δεν μπορώ να πω ότι είχα ιδιαίτερα ερεθίσματα από το σπίτι, πέρα από τη γνωστή φράση που μου έλεγε η μαμά μου κάθε φορά που έδειχνα ενδιαφέρον για κάτι νέο: «Μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν πεινάσεις, πιάστην». Δεν είμαι σίγουρη αν έπαιξε κάποιο ρόλο σε όλο αυτό, μιας που απλώς μου άρεσε να δημιουργώ, δεν είχε σημασία τι… Ήθελα απλώς να δίνω υπόσταση σε κάτι άυλο.
Ηθοποιός, σημαίνει φως
Από μικρή ηλικία έλεγα πως όταν μεγάλωνα, θα γινόμουν ηθοποιός. Στο δημοτικό πέρασα και μια περίοδο κατά την οποία όταν με ρωτούσαν οι μεγάλοι «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», απαντούσα: «ηθοποιός και κτηνίατρος», γιατί αγαπούσα (και αγαπώ πολύ) τα ζώα. Ακόμα γελάω με τη δεύτερη επιλογή. Μακάρι να μπορούσα να γίνω κτηνίατρος, αλλά να που δεν το προσπάθησα ποτέ. Δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα το σχολείο, σε αντίθεση με το θέατρο, όπου λάτρευα όλα τα μαθήματα, ακόμη και αυτά της θεωρητικής, διότι εκτός από κινησιολογία, ορθοφωνία και αυτοσχεδιασμό, υπήρχαν κι αυτά. Ακόμα θυμάμαι το μίνι σοκ όταν ανακάλυψα ότι θα έχουμε ιστορία (ιστορία θεάτρου βέβαια, αλλά είναι σχεδόν το ίδιο: απομνημόνευση ημερομηνιών, ονομάτων, ιστορικών γεγονότων, όπως η πρώτη καταγραφή κινούμενης εικόνας και το περιβόητο “L’Arrivée d’un train en gare de La Ciotat” (1896) των αδελφών Λυμιέρ, πότε έγινε η μετάβαση από ασπρόμαυρη σε έγχρωμη τηλεόραση, ο βουβός κινηματογράφος, πότε μπήκε ο ήχος… και πολλά ακόμη.) Είναι τόσα πράγματα, που αν καθίσεις και τα βάλεις σε χρονολογική σειρά, θα συνειδητοποιήσεις μαζί μου ότι κατά κάποιο τρόπο το ένα έφερε το άλλο. Όμως, η αλήθεια είναι ότι πάντοτε, κάπου, υπήρχε το γράψιμο…
Τα σχολικά μου χρόνια
Στα χρόνια του δημοτικού δοκίμασα το μπαλέτο (ελάχιστα μαθήματα), την κολύμβηση, την πληροφορική (όχι από καθαρά δική μου επιλογή· οι γονείς μου πίστευαν ότι είναι το μέλλον), και κάποια μαθήματα ζωγραφικής. Όλα αυτά τα σταμάτησα σχετικά γρήγορα, εκτός από την πληροφορική η οποία κράτησε λίγα χρονάκια παραπάνω. Στην πέμπτη ή έκτη δημοτικού έγραψα και το “πρώτο μου βιβλίο,”σε ένα μικρό σπιράλ, μαζί με την τότε φίλη μου που ανέλαβε την εικονογράφηση. Μιλάμε για εποχές 2005-2006. Όχι, δεν κάναμε κάτι σπουδαίο, αλλά τουλάχιστον περνούσαμε δημιουργικά τα διαλείμματά μας. Επίσης, από το δημοτικό έως το γυμνάσιο ήμουν στη χορωδία, ενώ έπαιρνα μέρος και στις σχολικές θεατρικές παραστάσεις. Εκεί έμαθα και το Bella Ciao πριν από την προβολή της επιτυχημένης-ισπανικής παραγωγής σειράς: La Casa de Papel (ναι, το ξέρω ότι πρόκειται για ιταλικό παραδοσιακό τραγούδι το οποίο έγινε ιδιαίτερα γνωστό ως αντιστασιακό άσμα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τα έντεκα, κι αυτό χάρη στον τότε δάσκαλο μουσικής).
Χαοτικές εποχές γυμνασίου
Γυμνάσιο. Εδώ υπάρχει μια μικρή σύγχυση. Στην πρώτη γυμνασίου, φανατική των Tokio Hotel τότε και System of a Down, ζήτησα από τους γονείς μου ηλεκτρική κιθάρα. Την έχω ακόμη στη σοφίτα του σπιτιού μου να σκονίζεται σε μια γωνιά, σε περίπτωση που κάποτε τη ζητήσει ο γιος μου. Είναι δύο. Του πατέρα του και η δική μου... Η δική μου, άθικτη… Σε αντίθεση με εκείνον, δεν έμαθα ποτέ να παίζω, με εξαίρεση μερικές random νότες από το “Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας”. Στην τρίτη γυμνασίου έκανα και μια μικρή πειραματική στροφή στο γράψιμο στίχων, κάτι που είχα δοκιμάσει ξανά για απειροελάχιστο χρονικό διάστημα και στο δημοτικό, αλλά παρέλειψα να αναφέρω. Στίχους που δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν θα διαβάσετε ποτέ.
Λύκειο: λιγότερη ζωγραφική, γράψιμο και…
DJing… (εδώ γελάει και το παρδαλό κατσίκι). Το 2013 ξεκίνησα να γράφω ως blogger. Η πληροφορική μου έμαθε τυφλό σύστημα, ενώ με βοήθησε μόνο στο να προσαρμοστώ πιο εύκολα μπροστά στην οθόνη και παρόλο που δεν είμαι επαγγελματίας web designer, με θέληση και διαδικτυακούς οδηγούς έμαθα τα βασικά της HTML και CSS σε ικανοποιητικό επίπεδο ώστε να φτιάξω μόνη μου μια αξιόλογη οπτικά και προπάντων λειτουργική σελίδα. Μετά άρχισα να ψάχνομαι μόνη μου με την γραφιστική για λογότυπα, favicon, δημιουργία δικών μου εικονιδίων για widgets κ.α., και παρόλο που το γράψιμο ήταν και είναι η κινητήριος δύναμη, πάντοτε με απασχολούσε και το αισθητικό κομμάτι…
Μουσική
Στο Virtual DJ έμαθα να κάνω μικρά σετ τα οποία ανέβαζα τότε στο SoundCloud, στην εποχή του dubstep και του Musical.ly. Μετά ανακάλυψα το FL Studio. Βαρύ πρόγραμμα για τον τότε υπολογιστή μου, αλλά κουτσά στραβά τα κατάφερνα. Έκτοτε το χρησιμοποιώ κάθε φορά που θέλω να δημιουργήσω μουσική, κυρίως chillhop και jazzhop. Το κάνω καθαρά ως χόμπι και αυτό αραιά και που (και αν). Είχα μάλιστα και μια συνεργασία εντελώς συμπτωματικά, στην παραγωγή μουσικής για αμερικανικό ραπ κομμάτι που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη.
Φωτογραφία
Η φωτογραφία έφερε στη ζωή μου το digital art πολύ πριν το AI. Ξεκίνησα στο λύκειο με ερασιτεχνικές λήψεις που ανέβαζα σε διάφορες πλατφόρμες, ενώ με τον καιρό οι γνώσεις που αποκόμισα από το απλό editing, με βοήθησαν να κατανοήσω ορισμένα από τα ισχυρότερα εργαλεία του Photoshop και κάπως έτσι, λίγο αργότερα ξεκίνησα να δημιουργώ δικά μου πορτρέτα βγάζοντας τα πρώτα μου χρήματα online ως self-taught digital collage artist, συνεργαζόμενη με print-on-demand πλατφόρμες, μέχρι το 2022.
Αρθρογραφία
Όπως ανέφερα και προηγουμένως, το 2013 ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά με το blogging. Τρία χρόνια αργότερα και ενώ δεν είχα εγκαταλείψει εντελώς το γράψιμο, αποφάσισα να ξεκινήσω έναν νέο ιστότοπο, επηρεασμένη αυτή τη φορά από τις γνώσεις που πήρα από την Ιστορία Θεάτρου. Η θεματική του αφορούσε την ιστορία της μόδας και του θεάτρου, με έμφαση σε βιογραφίες. Να πω εδώ ότι το πρώτο μου πτυχίο δεν αφορά κάποια τέχνη, αν και θα μπορούσε να θεωρηθεί για κάποιους που αγαπούν τα φυτά — προσωπικά δεν με εκφράζει καθόλου — αλλά αυτό είναι μια άλλη τεράστια ιστορία…
Δημιουργική γραφή
Όταν παρακολουθώ μια ταινία, συχνά επικεντρώνομαι στο να παρατηρώ τον τρόπο που παίζουν οι ηθοποιοί αντί να χαθώ στην πλοκή του έργου. Το τελευταίο μάλιστα το έμαθα από τη σχολή. Διασκεδαστικό για μένα, κουραστικό για όσους είναι μαζί μου όταν σχολιάζω δυνατά. Στο μεταξύ, (2016 υπενθυμίζω), εξακολουθώ να γράφω διηγήματα, σεναριακές ιδέες και βιβλία που δεν σκοπεύω να ολοκληρώσω, γιατί ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν ο δρόμος της συγγραφής με εκφράζει. Απλώς ψάχνω έναν ακόμη τρόπο να εκφραστώ καλλιτεχνικά, όμως συνεχίζω να αναβάλλω όπως έχω κάνει ήδη με πολλές δραστηριότητες… Ώσπου η δεύτερη καραντίνα με οδηγεί στο Wattpad… (θα φτάσουμε αργότερα σε αυτό).
Λίγο πριν σταματήσω απότομα το θέατρο για λόγους που μετανιώνω ακόμη, μια άλλη καθηγήτρια μάς έβαλε να γράψουμε ένα διήγημα, βασισμένο σε ένα άλλο διήγημα που μας διάβασε στην αίθουσα: «Το μπαούλο» του Δανιήλ Χαρμς.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αν είστε ευαίσθητοι, παρακαλώ προσπεράστε και πηγαίνετε μερικές παραγράφους πιο κάτω…
Ως ελαφρώς κλειστοφοβική, είχα τη φαεινή ιδέα να γράψω για μια γυναίκα που κλείστηκε σε ένα… φέρετρο. Μακάβριο, ναι. Μάλιστα, την ίδια περίοδο είχα διαβάσει για ένα παρόμοιο περιστατικό νεκρικής ακαμψίας, που με επηρέασε τόσο που έβλεπα εφιάλτες, ενώ στο διήγημά μου υπήρχε και ένας μονόλογος, όπως ακριβώς και του Χαρμς. Νόμιζα ότι θα μας βάλουν να το διαβάσουμε ή έστω να το παραδώσουμε στην καθηγήτρια για αξιολόγηση… αλλά όχι! Έπρεπε να το παίξω! Ευτυχώς, το άγχος μου λειτούργησε υπέρ μου. Το χρησιμοποίησα ως εργαλείο για να χαλιναγωγήσω την αναπνοή μου εκτελώντας τον μονόλογο που ήδη είχα μάθει απ’έξω.
Λίγα χρόνια αργότερα κατέληξα στο Wattpad, όπου άρχισα να δίνω μορφή στις ιδέες μου και να τις μοιράζομαι με τον κόσμο, πίσω από ένα ψευδώνυμο. Στο τέλος της καραντίνας, καλοκαίρι του 2022, σε μια περίοδο που ήθελα να νιώσω ξανά δημιουργική, αποφάσισα να ολοκληρώσω το βιβλίο μου Χαμένη στο Χρόνο. Θυμάμαι ξυπνούσα από τα ξημερώματα και με συντροφιά μου έναν καφέ, έγραφα την πλοκή του έργου που είχα αφήσει στη μέση.
Περιοδικό
Το 2023, με μια μικρή ομάδα φιλότεχνων, υλοποιήσαμε το όραμα του Velour Arte Magazine. Παρόλο που η επίσημη σελίδα έχει πλέον κατέβει, καθώς ήταν ένα πειραματικό ηλεκτρονικό περιοδικό τέχνης, μπορείτε ακόμη να βρείτε αποδείξεις ύπαρξής του στο Instagram. Μέσα σε έναν χρόνο κυκλοφόρησαν δώδεκα τεύχη, στα οποία ανέλαβα τη σελιδοποίησή τους, όπως ακριβώς κάνω και με τα βιβλία μου σήμερα. Η γραφιστική είναι ένας ακόμη δρόμος που παρόλο που δεν σπούδασα και μελέτησα για προσωπική χρήση, χρησιμοποιώ καθημερινά για δημιουργία επαγγελματικών καρτών, σελιδοδεικτών, μενού εστιατορίων, σελιδοποίηση περιεχομένου κλπ., σε επίπεδο που απευθύνεται σε πελάτες από το διάστημα 2019 έως και σήμερα.
Το δημιουργικό μου παζλ
Πίσω στο Velour, λοιπόν, όπου συνεργαστήκαμε και προωθήσαμε αφιλοκερδώς καλλιτέχνες, (έναν διαφορετικό σε κάθε τεύχος), όμως, ο περιορισμένος χρόνος και οι ελάχιστοι πόροι δεν επέτρεψαν να συνεχιστεί για πολύ το εκάστοτε πρότζεκτ. Λίγο αργότερα πήρα ακόμη μια πρωτοβουλία, δημιουργώντας ένα busy book για παιδάκια προσχολικής ηλικίας και το 2024 επέστρεψα στο Wattpad πιο ενεργή από ποτέ. Την ίδια περίοδο, κυκλοφόρησα διαδικτυακά και μερικά μουσικά κομμάτια, όπως το Chicago Nights και το Under Colorado’s Midnight Sky, που μπορείτε να ακούσετε δωρεάν στο SoundCloud. Τέλος, εν έτη 2025, επέλεξα να επικεντρωθώ στον ελεύθερο χρόνο μου εξολοκλήρου στο γράψιμο. Κι όμως, δεν είμαι έτοιμη να μου βάλω καινούργια «ταμπέλα», γιατί εκτός από νέα μαμά, είμαι και άνθρωπος με ποικίλα ενδιαφέροντα. Και παρόλο που έχω εκδώσει και φιλοδοξώ να εκδώσω περισσότερα βιβλία, δεν ξέρω αν θεωρούμαι πράγματι συγγραφέας. Τουλαχιστον ακόμη, καθώς, δεν είμαι σίγουρη για το τι σε καθιστά συγγραφέα… Ίσως η συνέπεια; Το να συνεργάζεσαι αποκλειστικά με Εκδοτικούς Οίκους, ή το να ακολουθείς συγκεκριμένους κανόνες; Προσπαθώ να το αποδώσω όσο καλύτερα μπορώ. Να αποτυπώσω τη φαντασία μου στο χαρτί, δημιουργώντας εικόνες απο παράλληλους κόσμους και συναίσθημα, περίπου όπως έκανα κάποτε με τη μουσική μου, και αυτό με την ελπίδα να διατηρήσω ένα χαμηλό προφίλ, ακόμη κι αν το είδος μου είναι καυστικό, ενίοτε προκλητικό ή περιγραφικά ωμό και δεν απευθύνεται όλους. Τίποτα δεν είναι για όλους. Αδιαμφισβήτητα αγαπώ την τέχνη σε κάθε μορφή και παρόλο που υπήρξα αναβλητική, και μπορεί αύριο να θέλω να πειραματιστώ και με κάτι άλλο πριν τα παρατήσω τελείως, έχω καταλήξει ότι, όπου κι αν στραφώ, θα επιστρέφω πάντα — με κάποιον τρόπο — στο γράψιμο.