🐺 Over hoe het wilde en het vertrouwde soms dezelfde taal spreken
We waren zo blij met de terugkeer van de wolf in ons land. Een teken van herstellende natuur, een icoon van het wilde dat we zo lang moesten missen. Maar toen het natuurlijke gedrag van de wolf zichtbaar werd , jagen voor voedsel, beschermen van jongen, verdedigen van territorium, begon het te wringen. In ons kleine, overvolle kikkerlandje leidde dat tot conflicten. Schaapskuddes, angstige wandelaars, roep om afschot. De wolf moet nu vrezen voor zijn leven.
En zijn soortgenoot, de hond? Die leeft onder ons dak. Vriendelijk, loyaal, maar soms vertoont hij hetzelfde gedrag. Hij gromt, bijt, verdedigt. En dan kijken we weg. Want hij is van ons. Maar krijgt de wolf niet soms de schuld van het gedrag van de hond?
📖 Fabel: De Spiegel van de Natuur
In een land van mistige velden en kronkelende dijken keerde Wolf terug. De dieren juichten: “De natuur leeft weer!” Maar toen Wolf een schaap greep, sloeg de stemming om. “Hij is gevaarlijk,” fluisterden ze.
Hond keek toe. Hij kende die drang. Hij had ook ooit gejaagd. Maar hij droeg een halsband. Hij was getemd.
Toen Hond een kind beet, zei men: “Dat was een incident.”
Toen Wolf een ree greep, zei men: “Dat is onacceptabel.”
Uil, de wijze van het woud, sprak: “Wie het wilde verwelkomt, moet ook zijn wetten begrijpen. Wolf en Hond zijn broeders. Het verschil zit niet in hun instinct, maar in onze blik.”
Moraal: Wie de wolf veroordeelt, moet ook de hond begrijpen.
🌿 Reflectie
Deze fabel nodigt uit tot nadenken over hoe we omgaan met natuur, instinct en verantwoordelijkheid.
In een tijd waarin de grens tussen wild en huiselijk vervaagt, is het belangrijk om eerlijk te kijken.
Niet alleen naar de wolf, maar ook naar onszelf.
📌 Wil je meer fabels over actuele thema’s?
Volg deze blog en laat je verrassen door verhalen die raken én reflecteren.
Reacties ()