Het begon met een zin.
Een achteloos uitgesproken belofte: “Dat gebeurt met Sint-Juttemis.”
Ik zat aan een houten keukentafel, de geur van versgebakken appeltaart in mijn neus en een kop thee die dampend wachtte op mijn aandacht. Maar ik hoorde niets meer. Alleen dat ene woord: Sint-Juttemis. Alsof iemand een deur opende naar een parallel universum waar tijd geen grip heeft.
Ik keek op. “Wanneer is dat eigenlijk?” vroeg ik.
Mijn tante lachte. “Nooit, kind. Nooit.”
En daar begon mijn avontuur.
De speurtocht naar een dag die wél bestaat
Ik trok mijn jas aan, figuurlijk dan en dook het digitale archief in. Mijn vingers gleden over toetsen als over een oudhollandse landkaart. En wat ik vond, deed me stilstaan.
Sint-Juttemis bestaat. Echt.
De uitdrukking werd al in 1577 genoemd in de Kroniek van Roermond. De naam komt van Jutte, een koosvorm van Judith en haar naamdag valt op 17 augustus. Dus ja, Sint-Juttemis is een feestdag. Alleen... met een knipoog.
De volledige uitdrukking luidde: “Met Sint-Juttemis, als de kalveren op het ijs dansen.”
En daar zit de grap: in augustus ligt er natuurlijk geen ijs. En kalveren? Die dansen niet. Vandaar de betekenis: nooit. Een poëtisch nooit. Een nooit met een verhaal.
In Duitsland noemen ze het Sankt Nimmerlein. In Frankrijk la Saint-Glinglin. Overal een andere naam, maar dezelfde glimlach.
Wat als Sint-Juttemis wél gevierd werd?
Ik sloot mijn ogen en stelde het me voor. Een mistige ochtend in augustus. Mensen in lange jassen, ja, ondanks de hitte, met takken in hun handen, symbool voor beloftes die nooit zijn nagekomen. Op pleinen worden speeches gehouden over uitgestelde dromen. Verloren plannen en de kunst van het wachten.
Er wordt gelachen. Gehuild. Gedanst. Want Sint-Juttemis is niet alleen een grap. Het is een spiegel.
Een dag waarop we erkennen dat sommige dingen nooit zullen gebeuren. En dat dat oké is.
De emotie van uitstel
Ik voelde het in mijn borst: een mix van frustratie en bevrijding. Hoe vaak had ik zelf gezegd: “Ja, dat doe ik later.”
Later. Morgen. Volgende week.
Of dus… met Sint-Juttemis.
En ineens begreep ik het. Sint-Juttemis is geen dag om te vergeten. Het is een dag om te herinneren.
Een dag die ons eraan herinnert dat uitstel soms een vorm van hoop is. En soms een vorm van loslaten.
Mijn boodschap aan jou
Dus hier zit ik weer, aan die keukentafel.
De appeltaart is koud geworden.
De thee is op. Maar mijn hoofd bruist.
Want ik heb Sint-Juttemis gevonden. Niet alleen in een archief, maar in mezelf.
En jij?
Wat stel jij uit tot Sint-Juttemis?
Misschien is het tijd om het toch te doen.
Of juist om het met liefde te laten rusten.
Reacties ()