Over de verharding van Nederland en hoe we weer samen kunnen bewegen
**Zoekwoorden**: verharding maatschappij, ik-cultuur Nederland, jeugdgeweld, asielproblematiek, respectloos gedrag, ouders en opvoeding, sociale tegenstellingen, polarisatie Nederland, Digimari visie
---
Een land vol contrasten
Nederland is een land van kleur, nuance en schakering. Maar wie goed kijkt, ziet steeds vaker zwart-wit. Niet in de kunst, maar in de manier waarop we met elkaar omgaan. De toon is harder. De blik is korter. De ruimte voor twijfel, empathie en samenwerking lijkt te krimpen.
We leven in een tijd waarin de 'ik-cultuur' het collectief overschreeuwt.
Waar 'respectloosheid' niet langer uitzondering is, maar decor.
Waar 'asielzoekers' worden besproken als dossiers in plaats van mensen.
Waar 'geweld onder jongeren' niet alleen toeneemt, maar ook steeds jonger begint.
En waar ''ouders'' soms radeloos toekijken, of wegkijken, terwijl hun kinderen verdwalen in digitale werelden, groepsdruk en stille woede.
Tegenstellingen die pijn doen
- Jong vs oud:
De generatiekloof groeit.
Jongeren voelen zich niet gehoord,
ouderen voelen zich niet veilig.
- Autochtoon vs allochtoon:
De wij-zij-retoriek is terug van nooit weggeweest.
- Hoogopgeleid vs praktisch geschoold:
Respect voor elkaars perspectief verdwijnt achter arrogantie of frustratie.
- Stad vs platteland:
Beleving van veiligheid, cultuur en identiteit verschilt radicaal.
We staan steeds vaker tegenover elkaar.
In talkshows, op straat, in de klas, op sociale media.
De nuance verdwijnt.
De dialoog wordt debat.
Het debat wordt strijd.
Wat zijn de gevolgen?
- Verlies van vertrouwen – in elkaar, in instituties, in opvoeding
- Toename van mentale druk – bij jongeren én ouders
- Normalisering van geweld – verbaal, fysiek, digitaal
- Vervreemding – van de ander, van jezelf, van de samenleving
Is er een oplossing?
Geen quick fix.
Maar wel een richting.
En die begint bij "herkenning'' en "herstel".
- Herken de ander als mens, niet als tegenstander
Of het nu gaat om een puber met hoodie, een asielzoeker in een AZC of een boze ouder op het schoolplein – achter elk gedrag zit een verhaal. Luister. Vraag. Begrijp.
2. Herstel de verbinding
Niet via beleid, maar via ontmoeting.
Organiseer buurtgesprekken, kunstprojecten, gezamenlijke acties.
Laat mensen samenwerken aan iets tastbaars.
3. Gebruik kunst als brug
Digimari-stijl is niet alleen visueel.
Het is een manier van kijken:
gelaagd, kleurrijk, met ruimte voor emotie en verhaal.
Posters, fabels, visuele statements kunnen helpen om moeilijke thema’s bespreekbaar te maken zonder te polariseren.
4. Durf opvoeding opnieuw te bekijken
Ouders hebben geen handleiding, maar wel verantwoordelijkheid.
Praat met je kind.
Niet alleen over school, maar over gevoelens, keuzes, grenzen.
En durf hulp te vragen, dat is geen zwakte, maar kracht!
Slotgedachte
We hoeven het niet altijd eens te zijn.
Maar we moeten wel samenleven.
Nederland is geen zwart-wit land.
Het is een palet.
En als we stoppen met elkaar te overschreeuwen, kunnen we misschien weer samen schilderen.
Reacties ()