Έχεις ανακαλύψει το μεγαλύτερο εύρημα του κόσμου. Έχεις γράψει το σύγγραμμα που θα αλλάξει τον κόσμο. Ή τουλάχιστον έχεις το δικαίωμα να το νομίζεις αυτό. Ανακαλύπτεις συνεχώς νέα πράγματα και χαίρεσαι γι’αυτό. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα, κι αυτό είναι του πως αυτό που κάνεις το κάνουν ακόμα χιλιάδες άλλοι άνθρωποι, που ίσως μοιράζονται τις ίδιες καινοτόμες ιδέες για το πως πρέπει να είναι ο κόσμος, πως θα είμαστε πιο δίκαιοι στις σχέσεις μας , πως θα οργανωθεί η πολιτεία, ή ακόμα και πως θα είμαστε πιο χαρούμενοι στην καθημερινή ζωή.
Επομένως τίθεται η εξής ερώτηση: Πως θα καταφέρεις να ξεχωρίσεις, όταν σε οτιδήποτε κι αν σκεφτείς υπάρχει αφθονία; Αυτή η ερώτηση στροβιλίζει και στροβίλιζε το μυαλό κάθε δημιουργό στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πως δηλαδή θα ξεχωρίσεις από όλους τους άλλους; Μαθαίνουμε όλη τη ζωή ότι είμαστε μοναδικοί, να είμαστε ο εαυτός μας, αλλά όταν θέλουμε να βγάλουμε τον εαυτό μας προς τα έξω για να εκτιμηθεί το έργο μας, πρέπει να μάθουμε τη θεμελιώδη τέχνη του τρόπου. Κι ακόμα και αν τη μάθουμε, κινδυνεύουμε να μη τη μάθει ποτέ ο κόσμος.
Σκεφτείτε πόσοι φιλόσοφοι και διανοητές υπήρξαν, έζησαν και παρήγαγαν έργο στο παρελθόν. Πολλοί, εκ των οποίων αγνοούμε την ίδια την ύπαρξη τους. Ξέρουμε τον Σωκράτη, αλλά για παράδειγμα κανείς δεν ξέρει τον μαθητή του Αρίστιππο τον Κυρηναίο ή ξέρουμε έναν Ζήνωνα, αλλά δεν ξέρουμε έναν Κλεάνθη. Κι είναι αλήθεια ότι οι δεύτεροι δεν έμειναν στην ιστορία λόγω του ότι οι δάσκαλοι τους ήταν απλά ανώτεροι, αλλά σήμερα πως μπορείς να ανακηρύξεις την μοναδικότητα σου και να γίνεις αυτός που είσαι;
Η απάντηση πιστεύω ότι κρύβεται στο επιχειρείν. Η σύλληψη μια ιδέας, ενός σχεδίου, προϋποθέτει διαλεκτική διαδικασία την οποία δεν καταλαβαίνεις καν. O Φερνάντο Πεσσόα είχε πει ότι όσο μεγαλώνει καταλαβαίνει όλο και περισσότερο ότι καμία ιδέα δεν είναι δική του, κι αυτό είναι κάτι το οποίο αξίζει να αναλογιστούμε. Ακούμε τυχαίες συζητήσεις στο δρόμο, παρατηρούμε τοπία χωρίς όμως να σκεφτόμαστε την αλληλεπίδραση τους μαζί μας. Διαβάζουμε, γράφουμε, δεν διαβάζουμε, δεν γράφουμε. Με κάποιον τρόπο όμως διαμορφώνεται αυτό που ονομάζουμε προσωπικότητα, κι οι απόψεις μας είναι ένα συνoνθύλευμα της ίδιας μας της ζωής. Καταλαβαίνουμε, ότι η ποιότητα όλων αυτών των αλληλεπιδράσεων θα καθορίσει και την ποιότητα των σκέψεων μας αλλά και την μελλοντική πιθανότητα της ποιότητας των ιδεών που θα επιχειρήσουμε , να επιχειρήσουμε.
Σε όλα τα παραπάνω ο βασικός παράγοντας είμαστε εμείς. Κι αν υπάρχει ένα όχι και τόσο καλά κρυμμένο μυστικό πίσω από κάθε άνθρωπο που ας πούμε ότι ‘’πέτυχε’’, αυτό είναι ότι πρώτα απέτυχε. Κι απέτυχε τόσες πολλές φορές, έτσι ώστε να μάθει να μετατρέπει το επιχειρείν του από αποτυχία, σε κάτι το οποίο πέτυχε, ή αν θέλετε, αναγνωρίστηκε σε κάποιο βαθμό από τον υπόλοιπο κόσμο. Χρειάστηκε όμως, να παρουσιάσει τα ‘’΄κόλπα’’ του, σαν ένας μάγος, ο οποίος έχει τελειοποιήσει τον τρόπο της παρουσίασης των μαγικών του, έτσι ώστε να ξεπεράσει όλους τους μάγους που δεν τόλμησαν να πρωτοτυπήσουν, να ντροπιαστούν και να χάσουν με κάθε διαφορετικό τρόπο που θα μπορούσαν να σκεφτούν.
Σήμερα, η παρουσίαση αυτή, σε μεγάλο βαθμό, είναι η τέχνη του μάρκετινγκ και σε μια κοινωνία η οποία εκ-Μεσαιωνοποιείται όλο και περισσότερο, η τέχνη αυτή θα πρέπει να εκτιμηθεί ως ύψιστη! Παρατηρούμε, ότι άλλοι επιτρέπονται να λένε την άποψη τους, ενώ άλλοι που μπορεί να εκφέρουν την ίδια ακριβώς άποψη, μπορεί να λοιδορούνται και να δικάζονται χωρίς δίκη από το λαϊκό δικαστήριο του internet.com, που είναι ως επί τω πλείστον αμείλικτο. Αλλά μέσα από αυτή ακριβώς την δυσκολία, του πως να παρουσιάσεις τις ιδέες σου, γεννάται μία νέα τέχνη, η οποία είναι σαν τον Φοίνικα. Δηλαδή, αναγγενάται από τις στάχτες της όταν ακριβώς οι συνθήκες το απαιτούν, και κάθε φορά ο Φοίνικας αυτός, είναι πιο λαμπρός και πιο μεγαλοπρεπής, γιατί εσύ, έχεις ξεπεράσει τον εαυτό σου, τον νίκησες και μαζί του, νίκησες και όλο τον παλιό κόσμο και έθεσες νέες αξίες, οι οποίες με την σειρά τους θα περιμένουν να καταρριφθούν από τον νέο Προμηθέα του μέλλοντος, που θα δώσει ξανά αυτή τη φλόγα της παρουσίασης, αυτό το αιώνιο πυρ, το οποίο ζει στις ψυχές όλων των ανθρώπων, οι οποίοι δεν θα απαρνηθούν ποτέ τον Οδυσσέα μέσα τους. Γι’ αυτούς, για εμάς, για εσάς, υπάρχει πάντα η σκηνή, και το μεγαλύτερο μας έργο, θα είναι αυτό που θα γεννηθεί μέσα από το τίποτα.