Θα ήθελα να ξεκινήσω αυτό το άρθρο με μια σειρά ερωτήσεων που καλό θα είναι να κάνει ο καθένας από εμάς στον εαυτό του. Αυτές οι ερωτήσεις έχουν εύκολη απάντηση, και δύσκολη απάντηση. Ξεκινώντας, κι ενώ ζούμε σε ένα κόσμο που αναδημιουργείται και αναπροσαρμόζεται, πρέπει να απαντήσουμε στους εαυτούς μας πάνω από όλα, αν οτιδήποτε σε αυτό τον κόσμο είναι σχετικό και αν πρέπει να σταματήσουμε την αναζήτηση για την λεγόμενη ‘’αντικειμενική αλήθεια’’. Αφού δεν μπορεί κανείς να έχει δίκιο, δεν μπορεί και κανείς να γνωρίζει το αληθές.
Το παράδοξο με αυτή την υπόθεση, είναι ότι όταν το αληθές έρχεται στη σφαίρα του υποκειμενικού, κατευθείαν υποκειμενική γίνεται η ηθική, η θρησκεία, η επιλογή συντρόφων και κάθε φάσμα της ανθρώπινης ύπαρξης χάνει την κοινή συνισταμένη του. Αυτό στο σημερινό κόσμο, έχει βαρύτατα επακόλουθα. Γνωρίζουμε ότι για να υπάρξουν κοινωνίες, οι άνθρωποι πρέπει να κοινωνούν μεταξύ τους, συμμετέχοντας σε κοινές διαδικασίες οι οποίες διαμορφώνουν ένα σύνολο, όπου για τον ένα ή άλλο λόγο θα έχει κάποια κοινά συμφέροντα, τα οποία δεν υπάγονται αναγκαστικά στη σφαίρα του οικονομικού. Αυτά τα συμφέροντα μπορούν να είναι ακόμα και η παρέα του ενός προς τον άλλο, η μεταξύ τους αλληλεγγύη σε ώρες ανάγκης κ.ο.κ.
Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν κοινά στοιχεία ή κοινούς στόχους για να πορευτούν, έστω και σε ένα επιφανειακό βαθμό, τότε αυτομάτως η λειτουργία της κοινωνίας δεν μπορεί να τελεσθεί. Η σχετικότητα της υποκειμενικότητας, η οποία έχει γίνει η μόνη αλήθεια, βάλλεται του ίδιου του κοινωνείν και ακόμα και η αναζήτηση μιας κοινής συνισταμένης γίνεται τόσο απερίγραπτα απίθανη, έτσι ώστε ο ένας άνθρωπος μπορεί να μιλάει με έναν άλλο και να λέει Α, με τον άλλο για το ίδιο ακριβώς θέμα να λέει Ω. Προκειμένου να συναντηθούν και να κοινωνήσουν, πρέπει να βρίσκονται τουλάχιστον κοντά σε ένα Ι.
Άλλο ένα παράδοξο, είναι η ίδια η σχετικότητα της υποκειμενικότητας. Για να οριστεί το υποκείμενο, πρέπει να ορίσει τον εαυτό του, έπειτα να αποφασίσει και να χρησιμοποιήσει την ελευθερία βούλησης που το ίδιο θα έχει αξιώσει τον εαυτό του να αναγνωρίσει. Όταν δεν έχει γίνει αυτή η επίπονη διαδικασία της ύπαρξης, το ίδιο το άτομο, εκφέροντας την ίδια ακριβώς σχετική άποψη σχετικά με τα ζητήματα του κόσμου, θέτει τον εαυτό του σε αδιέξοδο, καθώς είναι καταδικασμένο σε απελπισία και αναπόφευκτη χειραγώγηση από οποιονδήποτε προσπαθήσει να οικειοποιηθεί την απόλυτη αλήθεια μια παροδικής, εποχικής, σχετικότητας. Επομένως, η ίδια η σχετικότητα δεν είναι πια σχετική, αλλά ορίζεται από έναν primus inter pares, ο οποίος την αναγάγει στο απόλυτο.
Η εύλογη υπόθεση που αμέσως γεννάται, είναι ποιος μπορεί να ορίσει τις σχετικότητες του κόσμου αυτού. Ο πιο έξυπνος, ο πιο σοφός, ο πιο τυχερός, ποιος; Ο πιο έξυπνος, μπορεί να ξεγελαστεί, ο πιο σοφός το πιθανότερο να επιλέξει να μην ασχοληθεί με την παραπάνω διαδικασία και ο πιο τυχερός το πιθανότερο είναι, λόγω της τύχης του, να καρπωθεί τα ίδια της τα φρούτα και να χαθεί σε δραστηριότητες του χθες. Ο αγωγός της σχετικότητας, θα είναι αυτός που θα έχει τη βούληση να αποκτήσει τη δύναμη και να ορίσει με αυτήν ακριβώς τη δύναμη τις σχετικότητες του κόσμου. Θα επιβάλει δηλαδή, το υποκείμενο του, σε πιο αδύναμα υποκείμενα, ή σε υποκείμενα που δεν ενδιαφέρονται για την επιβολή της δύναμης.
Στην ουσία, το ερώτημα της αλήθειας, δεν τίθεται καν στον υλικό κόσμο. Αντίθετα η αλήθεια φοράει τον μανδύα της δύναμης σε ένα τεράστιο σκάκι που συνεχώς αλλάζει παίκτες. Κανείς στην ουσία δεν την αναζητά, γιατί κανείς στην ουσία δεν νοιάζεται. Ο αγωγός της σχετικότητας, προκειμένου να συνεχίσει να άγεται αυτής, θα πρέπει να διατηρήσει την ευημερία στον λαό όπου θα βρίσκεται, έτσι ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να πράττει το έργο του και να μην αντικατασταθεί από άλλους επίδοξους αγωγούς, που επιδιώκουν να κάνει ότι κι αυτός. Αυτή η αντικατάσταση είναι όμως αναπόφευκτη, καθώς κανείς βασιλιάς δεν βασίλευσε για πάντα. Ο Νίτσε είχε πει ότι : ‘’Όσο πιο αφηρημένη είναι η αλήθεια που θέλεις να διδάξεις, τόσο περισσότερο πρέπει να γοητέψεις τις αισθήσεις μ’ αυτήν’’, και σήμερα βλέπουμε το ρητό αυτό να εφαρμόζεται σε πλήρη ισχύ.
Ζούμε στην εποχή της συναισθησιακής διέγερσης, αναζητώντας τις εξάψεις συνεχώς, και αυτό γίνεται πλέον μέσω του κινητού μας τηλεφώνου και στο μέλλον μέσω της τεχνητής νοημοσύνης. Ίσως, προλάβουμε να δούμε την εποχή, όπου η αλήθεια, ο Λόγος αν θέλετε, θα έχει απαξιωθεί τόσο, και δυστυχώς, θα έχει αντικατασταθεί με αντικειμενικούς ανθρώπους, οι οποίοι θα έχουν απαρνηθεί την υποκειμενικότητα τους, την αναζήτηση της αλήθειας τους, την ιδέα του Κοινού σκοπού, για μια επιφανειακή αίσθηση που θα διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα.
΄΄Ο Θεός δεν θέλει να ξετελεύει τα πάντα, για να μη μας αφαιρέσει την ελεύθερη βούληση και το μερίδιο της δόξας που μας ανήκει.΄΄
Νικολό Μακιαβέλι