Όταν ξεκίνησα να γράφω το Υπό Έλεγχο, δεν ήξερα ακριβώς που θα με πήγαινε η ιστορία, ή πιο σωστά… πού θα με πήγαινε ο Νταμιάνο. Η αρχική μου πρόθεση ήταν να δημιουργήσω έναν δυναμικό πρωταγωνιστή μέσα σε ένα σκηνικό γεμάτο ένταση, μυστήριο (και λίγο χαβαλέ, δε σου κρύβω,) αλλά δεν περίμενα ότι θα έπαιρνε τα ηνία της ιστορίας με τέτοιο τρόπο. Τα πρώτα drafts είχαν μια πιο ανάλαφρη διάθεση, με στιγμές που ισορροπούσαν ανάμεσα στο σοβαρό και το αστείο, αλλά ο ίδιος ο Νταμιάνο δεν έδειχνε καμία διάθεση για παιχνίδια…
Υπάρχουν χαρακτήρες που χρειάζονται χρόνο για να διαμορφωθούν πλήρως, που αποκαλύπτουν σταδιακά τις πτυχές τους όσο η ιστορία εξελίσσεται. Ο Νταμιάνο, από την άλλη, ήρθε με όλη του την ένταση από την πρώτη στιγμή. Δεν είναι κάποιος που προσαρμόζεται εύκολα στο περιβάλλον του—είναι εκείνος που αργά ή γρήγορα, κάνει το περιβάλλον να προσαρμοστεί σε αυτόν. Και αν στην αρχή νόμιζα ότι θα μπορούσα να τον κρατήσω υπό έλεγχο, (ναι, μου αρέσει να παίζω με τον τίτλο όπως έχετε παρατηρήσει και εσείς,) η αλήθεια είναι πως “ο ίδιος” φρόντισε να με διαψεύσει πολύ γρήγορα.
Αν γνωρίζεις τον Νταμιάνο μέσα από τις πρώτες σελίδες της πρώτης ιστορίας, μπορεί να σου αφήσει δύο πιθανές εντυπώσεις: είτε θα τον βρεις γοητευτικό και αινιγματικό, είτε θα σε εκνευρίσει με την απόμακρη, ψυχρή του στάση. Και οι δύο αντιδράσεις είναι απόλυτα λογικές, γιατί αυτός ο χαρακτήρας δεν φτιάχτηκε για να γίνει αμέσως αγαπητός. Δεν χαμογελάει εύκολα, δεν κάνει αχρείαστες συζητήσεις και σίγουρα δεν είναι από εκείνους που θα δώσουν εξηγήσεις για τις πράξεις τους. Ο τρόπος που στέκεται, που προσπαθεί να αποφύγει τις συναισθηματικές εξάρσεις, δημιουργεί μια συνεχή ένταση γύρω του. Δεν είναι ο κλασικός σκοτεινός ήρωας που απλώς βασανίζεται από το παρελθόν του—είναι κάποιος που λειτουργεί με συγκεκριμένους κανόνες, που κινείται μέσα σε ηθικά γκρίζες ζώνες και που δεν φοβάται να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Και αυτό, όσο γοητευτικό κι αν είναι, τον καθιστά απρόβλεπτο.
Γιατί μπήκα στη διαδικασία να γράψω την οπτική του
Η αλήθεια είναι ότι δεν συνηθίζω να γράφω την ίδια ιστορία από δύο διαφορετικές οπτικές. Είναι απαιτητικό, χρειάζεται ακρίβεια και το κυριότερο, πρέπει να αξίζει τον κόπο. Κατά την γνώμη μου, δεν αρκεί απλά το να αφηγηθεί ένας άλλος χαρακτήρας τα ίδια γεγονότα· πρέπει να φέρει μια νέα διάσταση στην ιστορία, να προσφέρει κάτι που δεν φαινόταν αρχικά. Και ο Νταμιάνο; Ο Νταμιάνο ήταν ο τέλειος υποψήφιος γι’ αυτό.
