Όπως ήδη γνωρίζετε, (αν είσαι καινούριος/α, γεια!), γράφω κυρίως σκοτεινές ιστορίες, κι αυτό όχι γιατί μου αρέσει να ρομαντικοποιώ τοξικές συμπεριφορές, τουναντίον… γράφω γιατί αρχικά αυτό το είδος περιεχομένου με προσελκύει περισσότερο, αλλά και για να δείξω ότι μέσα στη μαυρίλα, ενίοτε μπορεί να ξεπροβάλλει και μια αχτίδα φωτός. Ότι ακόμη και οι χαρακτήρες που μοιάζουν “χαμένοι από χέρι” μπορούν να βρουν μια μορφή λύτρωσης—όχι πάντα την ιδανική—αλλά συχνά την πιο ρεαλιστική, όμως, καμιά φορά θεωρώ πως η μυθοπλασία δεν χρειάζεται απαραίτητα να σημαίνει κάτι βαθύτερο. Μπορεί απλώς να αφηγείται. Δεν είναι διδαχή. Είναι παρατήρηση, είναι ταξίδι σε παράλληλους κόσμους, και η ευθύνη της ερμηνείας δεν ανήκει μόνο στον δημιουργό, αλλά και στον αναγνώστη.
Και εδώ έρχεται η κριτική σκέψη.
Όπως δεν παίρνουμε κατά γράμμα κάθε τραγούδι ή κάθε ταινία, έτσι δεν πρέπει να παίρνουμε καμία ιστορία ως παράδειγμα προς μίμηση ή επικύρωση. Στην αληθινή ζωή, ο καθένας γράφει την δική του ιστορία, η μυθοπλασία απλά μας δίνει τη δυνατότητα να εξερευνήσουμε τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης εκ του ασφαλούς, ενώ καμιά φορά μας βοηθάει να δούμε και τους φόβους μας, να ανακαλύψουμε τραύματα, λάθη και τις επιθυμίες μας να ξετυλίγονται μέσα σε έναν φανταστικό κόσμο. Κι όμως, αυτός ο κόσμος, όσο μακριά κι αν φαίνεται, μοιάζει πολύ με τον δικό μας.
