Deze blog schrijf ik vanuit de kennis en informatie die ik heb opgedaan uit het boek ' reis van de ziel - Willem Glaudemans, en de opleiding spiritueel coach'
In de oneindige uitgestrektheid van het universum, ver voorbij tijd en ruimte, bestaat er een plek van puur licht, liefde en oneindige wijsheid. Dit is het huis van de ziel. ( De bron, waar wij állemaal vandaan komen.)
Een plek waar geen zwaarte heerst, waar alle kennis en vrijheid als een zachte adem voelbaar zijn. Hier kent de ziel geen angst, geen oordeel en geen beperkingen. Het is simpelweg één met alles.
Op een bepaald moment, in deze uitgestrekte lichtsferen, besluit de ziel iets wonderlijks. Ze kiest ervoor te incarneren. ( Dit betekent dus dat je moeder zwanger werd van jou.) En boven in al die lichtsferen 'Je thuis' heb jij al kennis gemaakt met je toekomstige ouders/broers/zussen en familie. Dit gezin/familie waarin je gaat verkeren op aarde is voor jou bestemd omdat jij samen met je gidsen/engelen hebt gekozen dat je hier de lessen op aarde kunt gaan leren die voor jouw ziel nodig zijn. Incarneren doe je niet zomaar., het vergt moed en vertrouwen. Je gaat van huis weg, neemt afscheid van al je familie ( zielsfamilie) om een leven op aarde te gaan leiden. Maar je weet dat bij thuiskomst je engel weer op je wacht ( en iedereen die bij je is/was)
Maar om af te dalen, dat ziet er niet uit als een val. Wat we vaak denken bij een zwangerschap is ofcourse dat twee personen de liefde met elkaar delen. En vanuit het zaadje x eitje bij elkaar komen en er ontstaat een baby. Ja, dat is wetenschappelijk onderbouwd, maar de ZIEL ( wie wij alle zijn in een menselijk lichaam) dat komt vanuit de lichtsferen, fotonen en energie. Alles bestaat uit lichtdeeltjes, trillingen, energie. En die incarnatie is dan ook geen 'val' die iemand maakt maar het is een bewuste reis.
Maar waarom zou een wezen van pure liefde en licht kiezen voor een reis naar de dichte materie van de aarde? Het antwoord ligt in één woord : Ervaring
De ziel wil voelen, groeien en ontdekken. Het wil de liefde niet alleen kennen als een concept, maar het ook voelen in een omhelzing. Het wil wijsheid niet alleen als licht ervaren, maar als inzicht na een moeilijke les. De aarde biedt die kans : een plek van dualiteit, waar licht en donker elkaar omarmen, waar vreugde en verdriet dansen in dezelfde ruimte.
Maar om volledig te kunnen ervaren, moet de ziel eerst iets opofferen. Haar volledige herinnering aan de lichtsferen. Bij het afdalen ( zie het als een zilveren koord ) naar de aarde legt de ziel zichzelf sluiers op. Deze sluiers verbergen tijdelijk haar ware oorsprong. Haar oneindige kracht en haar verbondenheid met alles.
Waarom zou ze dat doen? Omdat ware vrijheid ontstaat wanneer je opnieuw herinnert wie je bent, temidden van vergetelheid. Omdat liefde pas echt diep gevoeld wordt, wanneer je eerst vergeten hebt dat je liefde bént.
De ziel is afgedaald, en steeds hoe verder je afdaald en door de sluiers heen gaat wordt het kouder, donkerder en zwaarder. Je bent ver van huis en bent helemaal alleen. En dan kom je in een ruimte. Roodkleurig, en donker en er is beperkt ruimte om je te bewegen. Je bent in de baarmoeder belandt. Het is koud en kil, en het bonkt en klotst alle kanten op. In het begin is er misschien nog wat ruimte, maar eenmaal dat je groeit wordt de ruimte te klein. Het is tijd voor je geboorte.
Maar ook een geboorte is niet vanzelfsprekend. Besef je dat je door een vernauwend gat moet wat moed vraagt, wat misschien te krab is? ( al dan bij een natuurlijke geboorte)
En dan ( inmiddels al in de baarmoeder ontstaan uiteraard ) kom je in een fysiek lichaam, als een pasgeborene.
Het lichaam is beperkt, het kan pijn voelen, honger, dorst. Het is kwetsbaar. Maar de ziel diep binnenin draagt nog altijd een vonk van haar oorsprong. Het is die innerlijke stem die je fluistert wanneer je liefde voelt, wanner je compassie toont, wanner je oprecht lacht.
Maar in de aardse wereld wordt ze afgeleid door ': verwachtingen, zorg, door overtuigingen van anderen, Ze leert zichzelf soms te zien als ' Alleen of afgescheiden'. En toch, in haar kern, is ze dat nooit.
Je bent namelijk net zoals alles wat leeft verbonden met het AL - Ene/god/de bron.
En op verschillende momenten in het leven wordt de ziel wakker geschud. Een moeilijke periode, een intense liefde, een diepe meditatie, het zijn allemaal manieren waarop de sluiers even wegvallen. Het zijn moment waarop je plots herinnert : 'Wacht, ik ben meer dan dit lichaam. Ik ben meer dan deze gedachten, ik ben een ziel, een lichtwezen op reis'.
Misschien voel je het in een zonnestraal die in je gezicht raakt. Misschien in de stilte van een boswandeling of misschien zoals nu, terwijl je deze woorden leest.
Maar waarom zijn we hier dan? Ik denk dat dit de meest gestelde vraag op aarde is vanuit de mensheid.
De ziel is hier om te groeien, om te de ontdekken wat liefde betekent in al haar vormen : in vreugde en pijn, in verliezen en winnen, in stilte en chaos. En elke ervaring, zelfs de moeilijkste, is een kans om te herinneren. ' Ik ben niet verloren, ik ben aan het ontdekken'
Dus als je je ooit verloren voelt, als het leven zwaar aanvoelt weet dan : Je bent niet alleen. Je bent een ziel op reis ( in dit lichaam, op planeet aarde, in dit tijdsbestek, in deze dimensie) Je bent omhuld door sluiers van vergetelheid, maar altijd verbonden met het licht waar je vandaan komt.
n de oneindige dans van licht en leven is de reis van de ziel nooit een eindbestemming, maar altijd een doorreis. Zoals een vogel die rust op een tak, zo is ons leven op aarde slechts een tussenstop - een kostbare, intense, leerzame tussenstop.
Op een dag, wanneer de fysieke reis ten einde komt, legt de ziel haar aardse lichaam af, zoals je een jas uittrekt na een lange dag. Voor sommigen voelt dit als afscheid, als verlies. Maar voor de ziel is het een thuiskomen.
Het is als het openen van gordijnen na een lange nacht, waarbij het licht van de bron weer zichtbaar wordt. De sluiers van vergetelheid lossen op, en ineens is er die herkenning.
' Oh, ik was nooit alleen. I was altijd geliefdr. En alles wat ik voelde en ervoer was onderdeel van mijn groei'
Ook wanneer de ziel terugkeert naar de lichtsferen ( naar huis ) wordt ze verwelkomd door anderen die haar altijd hebben gekend. Vrienden, familieleden, gidsen- zielen die haar hebben bijgestaan, zowel in de aardse reis als daarbuiten. De ziel herinnert zich dat elk wezen dat ze op aarde ontmoette, een mede - reiziger was. Sommigen speelden de rol van geliefde, anderen van leraar, weer andere van korte ontmoetingen die een diep effect had. Maar in het licht wordt duidelijk :
'We speelden een spel van groei, liefde en ontdekking'
Zie de aarde als een vakantiebestemming. Een avontuur. Hier voelen we warmte en kou, vreugde en pijn , vrijheid en beperkingen. Het is een plek waar de ziel kan spelen met dualiteit, waar ze kan vergeten om zich opnieuw ter herinneren.
En wanneer iemand van ons deze reis verlaat, is het niet het einde. Het is slechts het moment waarop de ziel haar rugzak inpakt en zegt
'Bedankt voor de lessen. Bedankt voor de liefde. Tot ziens in het licht'
Voor iedereen die we achterlaten. De mensen die achterblijven, die rouwen, worden vaak herinnerd aan de leegte. Maar als we onze ogen sluiten en ons hart openen, voelen we dat de ziel die is vertrokken niet ver is. Ze is thuis, in het licht, maar haar liefde reikt nog steeds naar ons uit. Want in dat licht zijn we altijd verbonden.
Mijn hoop is dat deze blog een moment van rust biedt, een ademruimte. Dat het je helpt te herinneren dat elke ontmoeting waardevol is, en dat elk afscheid slechts tijdelijk is, en dat je altijd gedragen wordt door het licht waar je vandaan komt.
Als deze woorden je hart hebben geraakt dan hebben ze hun doel bereikt. Want jouw licht, jouw reis is belangrijk.
Liefs, Lisanne
Reacties ()